4 Φεβ. 2020

Μια σχολική κοπάνα για χάρη του Top Gun (31 χρόνια πριν)...

 

Ήταν Φθινόπωρο του 1986. Στους πρώτους μήνες της Δευτέρας Λυκείου. Το σχολείο μου, το 1ο Λύκειο Πειραιά, συστεγαζόταν με το 6ο κι έτσι κάποιες μέρες της εβδομάδας κάναμε αναγκαστικά απογευματινά μαθήματα εναλλάξ με τους "συγκατοίκους".

Εκείνη την εβδομάδα, η απογευματινή βάρδια έπεσε Πέμπτη και Παρασκευή. Όμως αυτή η Παρασκευή, δεν ήταν σαν τις άλλες. Ο κινηματογράφος ΖΕΑ, που βρισκόταν λίγους δρόμους πίσω από το σχολείο μας, είχε φέρει (επιτέλους!) την ταινία Top Gun που "έσπαγε ταμεία" στην Αμερική! Η πρώτη προβολή της ξεκινούσε στις 17.00. Την ίδια ώρα με το μάθημα των Θρησκευτικών μας.

Ο πρωταγωνιστής του Top Gun, ένας 24χρονος άσημος τότε ηθοποιός, ήταν ήδη γνωστός στην Ελλάδα από τα πρωτοσέλιδα της ΜΑΝΙΝΑΣ και της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ. Και για χιλιάδες έφηβες Ελληνίδες ήταν αναμφίβολα ο άντρας των ονείρων τους.

Στα 16 μας εμείς. Γεμάτες βιασύνη να αφήσουμε για πάντα πίσω μας το "κορίτσι" και να συναντήσουμε τη "γυναίκα". Δεν συνειδητοποιούσαμε ότι μαζί της θα περνούσαμε την υπόλοιπη ζωή μας. Ίσως αν το ξέραμε να μην είμαστε τόσο ανυπόμονες. Μα η ρημάδα η γνώση έρχεται πάντα κατόπιν εορτής...

Και το όνομα αυτού: Τομ Κρουζ. Με το γυαλί Ray Ban καβάλα στη μηχανή του, φορώντας το δερμάτινο τζάκετ του πιλότου. 
 
Δεν ήταν ποτέ ο τύπος μου. Είχα ήδη " δώσει" την καρδιά μου σε έναν άλλον ιπτάμενο. Τον απόλυτο τζέντλεμαν Ρίτσαρντ Γκιρ. Αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να λατρέψω την ταινία. Και να ακολουθήσω τις συμμαθήτριες μου στην απογευματινή κοπάνα της Παρασκευής για να προλάβουμε να δούμε την πρώτη προβολή. 
 
Ήταν βλέπετε και η κολλητή μου, η Μαριάνθη, που δοκίμαζε από μέρες την υπογραφή της στα τετράδια ωςΜαριάνθη Κρουζ... Δεν υπήρχε περίπτωση να της το στερήσουμε.

Κάναμε κοπάνα 4 θρανία στη σειρά. Το ένα πίσω από το άλλο. Όχι πολύ έξυπνο σαν ιδέα, όμως ποιος νοιαζότανε; Φτάσαμε τρέχοντας στον κινηματογράφο, φορτωθήκαμε pop corn, πατατάκια, αναψυκτικά και καφέδες, στοιβάξαμε  τις σχολικές τσάντες σε μια πολυθρόνα και μόλις έσβησαν τα φώτα... απογειωθήκαμε. 
 
Αν υπήρχαν τότε τα κινητά τηλέφωνα, ίσως να είχαμε σήμερα μια ομαδική selfie που θα είχε "φυλακίσει" εκείνη τη στιγμή. Για εμένα, απαθανατίστηκε από την πιο προηγμένη φωτογραφική μηχανή του κόσμου: την μνήμη.Έχουν περάσει 31 χρόνια από εκείνη την κοπάνα. Υπάρχουν σχολικές αναμνήσεις που έχουν σβηστεί εντελώς από το μυαλό μου. Μα κάθε φορά που τυχαίνει να ακούσω το Take my breath away, το σάουντρακ του Top Gun, μεταφέρομαι μαγικά στον κινηματογράφο ΖΕΑ.
 
Δίπλα μου κάθεται η Νεκταρία. "Μαλ@&%α είναι η ταινία αλλά έχει ωραία πατατάκια εδώ" μου ψιθυρίζει.
"Σσσσ! Κοίτα το μανάρι μου" τη μαλώνει η Μαριάνθη (Κρουζ). 
 
"Άσε μας ρε Μαριάνθη με τον κοντοστούπη. Ούτε το πετάλι της μηχανής δεν φτάνει", τον απορρίπτει η Δήμητρα. 
 
"Ο Σταλόνε είναι πιο αρρενωπός" μουρμουράει η Γιώτα. 
 
"Κοίτα τι ωραία χείλια έχει ο ξανθός", μας παροτρύνει η έτερη Μαρία της παρέας.
 
"Πω, πω! Τι φοβερό μαλλί έχει η τύπισσα! Λέτε να είναι περμανάντ;", θέτει τον προβληματισμό για το καρέ της πρωταγωνίστριας η Λίζα.
 
"Σταματήστε μωρέ. Έχω συγκινηθεί" σκουπίζει ένα δάκρυ η Λιάνα.
 
Αυτό ακριβώς το τραγούδι- θρύλος, που κέρδισε το Oscar Πρωτότυπου Τραγουδιού το 1986, είναι "υπεύθυνο" και γι αυτό το κείμενο. Το άκουσα χθες αργά τη νύχτα. Από ένα περαστικό αυτοκίνητο. Και ο χρόνος γύρισε πίσω. 34 χρόνια. Σαν χθες...

Υ.Γ. Είναι όντως κοντός μωρέ Μαριάνθη μου...Αλλά σε καταλαβαίνω. Και τον Ρίτσαρντ δεν τον λες δίμετρο...
 

Τελευταία σχόλια